من چون صدف تنها

با قطره های روشن باران

پیوسته می آمیختم پندار مروارید بودن را

غافل که خاموشانه می خشکید
در پشت دیوار دلم دریا

  شاعر : سیاوش کسرایی

گفتم:«بدوم تا تو همه فاصله ها را»
تا زودتر از واقعه گویم گله ها را

چون آینه پیش تو نشستم که ببینی
در من اثر سخت ترین زلزله ها را

پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست
از بس که گره زد به گره حوصله ها را

ما تلخی نه گفتنمان را که چشیدیم
وقت است بنوشیم از این پس بله ها را

بگذار ببینیم بر این جغد نشسته
یک بار دگر پر زدن چلچله ها را

یک بار هم ای عشق من از عقل میندیش
بگذار که دل حل بکند مسئله ها را...

   شاعر : محمد علی بهمنی